DENİZİN DEMİ

Hava bulanıktı, bulutlar birikmişti göğün yüzüne. Sahile gittikçe daha sert vuran deniz, çakılları aşarak karaya çekilmiş kayıkların etrafından usulca geri dönüyor, geride oynaşan çakıllar arasında ölü yosunlar kalıyordu.

Bir dalga daha düştü sahile, köpüklenerek uzandı kayıkların dibine kadar. Daha önce gelen bir yosun parçasını alıp gitmek istedi deniz. Ama geri dönerken su, bir adım düştü üzerine. Yosun çıplak topuğa takıldı. Ardından çakıllardan birini kavradı kalın parmaklar. Kaldırıp denize fırlattı taşı. Suya düşmesini beklemeden geri döndü ayaklar. Önce çakılları, ardından kuru yosunla karışmış kumları geçtiler. Islak ayaklar kahvehanenin ahşap zemininde izlerini bırakmaya başladığında, çay ocağının arkasındaki adam elindeki demliği telaşla bıraktı tezgaha. Kaçmak istedi. Ama paçalarından su damlayan rakibi çoktan tezgahın çıkışını kapamıştı bile.

“Dur!” dedi adam.

Kalın parmaklar çaycının boğazını sıkıp başını hızla tezgaha yapıştırdı. Bastıra bastıra, sürterek sebil musluğunun altına soktu ve kaynar suyu açtı. Suyun yüze boşalışı ile bir bağırtı koptu.  Bağırtı böğürtüye dönüştüğünde ancak gevşedi o parmaklar. Beden yerdeki cam kırıklarının üzerine devrildi. Peşinden demlik havalandı ve yerde kıvranan adamın suratına boşaldı bütün çay.  Çaycı inliyordu, yüzünü avuçlarının arasına almış.

“Ne yaptın oğlum!” dedi, bir masadan uzanan ses, “Ne yaptın ah oğlum! Öldürüyordun adamı!”

Turan, şimdi iskelenin ucunda durmuş gittikçe bulanan gökyüzüne bakıyordu, kan çanağı gözlerle. Denize indiğinde bakışları, kuru toprakta kuru yosunlar gördü. Midesi bulandı. Eğilip kustu. Yanan elinin acısını ilk defa dudaklarını silmeye kalktığında hissedince, elini çekip tükürdü.

“Ölmüşten beter oldu şerefsiz” dedi, “yanınca kızaran suratında iblisi gördü herkes”

Balıkçı kahvesiydi burası. Bir kapısı iskeleye çıkar, bir kapısı ise çakıllık sahile inerdi bir kaç merdiven ile. Balıkçılar iskele kapısından ekmek teknelerine ulaşırlar, dönüşlerinde yine bu kapıdan girip ilk nefeslerini alıp demlenirlerdi.

Bir yıl kadar önce Turan ve babası masalardan birinde oturmuşlardı. Baba, artık denizi bırakacağını ilk defa orada söylemişti oğluna. Son bir kez daha çıkacaklardı küçük takalarıyla ava. Sonra geçkin yaşını, nasırlarını dinlendirecekti yaşlı adam. Eh, belki ara sıra oğluyla gidebilirdi ama kaptan artık oğlu olacaktı. O gidişlerinde en fazla çay içerdi güvertede, sallana sallana.

O akşam çıkmışlardı işte son kez. O gece ağları salarlarken karanlığa, devasa bir gölge düşmüştü üzerlerine. Ay ve yıldızlar yokolmuş, bir şilebin düdüğünün duyulmasıyla sancaktan ilk dalgayı yemeleri bir olmuştu. Deli gibi çalkalanmaya başlamıştı deniz. Balık dolu ağın büyük bir güçle denize çekildiğini hissettiklerinde ise, yaşlı adam “takıldık evlat, bırak ağı!” diye bağırmıştı ancak, kendisi de ağ ile beraber denize düşmüştü.

Şilep arkasında köpükler bırakarak uzaklaşırken, Turan bir süre babasına seslenmişti. Karanlıkta bir ses duymak, suda bir yüz görmek için didinmişti ama nafile. Yardım almalıydı. Babası mutlaka oralarda bir yerlerdeydi. Hemen sahile yöneldi.

Turan, iskeleye yaklaştığında olanca gücüyle bağırmaya başladı. Motor sesinden bağırışları kimse duymasa bile, kahvedekiler güvertede çırpınan adamı fark edince iskeleye koşmuşlardı. Taka iskeleye yaslandığında bir kaç balıkçı güverteye atlamış, bir taraftan ne olduğunu anlamaya çalışırlarken diğer taraftan ağdan geri kalanları sudan toplamaya başlamışlardı. Bunu görünce Turan’da aceleyle asılmıştı ağa; ağırdı ağ, zaman kaybediyorlardı. “Keselim!” demişti ki; gelen ağa dolanmış bir çift ayak gördü sudan çıkan. O zaman bütün sular çekildi altından, taka toprağa düştü sancıyla. Karıştı benliği Turan’ın; ağları çok önce, babası suya düşer düşmez çekmeliydi; anladı.

Bir yıl kadar sonra, işte yine o masada oturuyordu Turan, hemen her gün yaptığı gibi. Gözleri iskeledeydi, hemen her an olduğu gibi. Deniz, balık yerine babasını ağdan aldığından beri yoktu. O, iskele ayaklarından engine kadar uzanan kuru çatlak toprağa bakıyordu. Nasırları yumuşamış parmakları, masaya gerili muşambanın sigara yanıklarında geziniyordu.

Önüne bir bardak çay konduğunda dönüp bakmadı çaya. Çaycı omuzundan dürtüp “Çayın!” diyince ise, kavrayıp tabağından “demini iyi koy” diyerek geri uzattı. Çaycı homurdanarak tekrar ocağın arkasına geçip tepsiye boş bardakları dizdi. Demlik bardakların üzerinde gezinirken, buhar sebilden tavana doğru yükseliyordu.

 “İşte demli çay” diye sitemkar sesi duydu sonra Turan. Karşısındaki sandalyeyi işaret ederek, “babama ver” dedi.

Çaycının sabrı o zaman taştı. İşret edilen sandalyeye uzanıp altına çekti ve “bak!” dedi, “Senin yüzünden kahvemin adı deli kahvesine çıktı Turan!”

Bakmadı Turan..

“Bak!” dedi adam ısrarla, “karşında ben oturuyorum, baksana be adam! Hani nerde baban!?”

O zaman baktı işte Turan. Karşıdaki sandalyedeydi bakışları artık, ama görüntüler birbirine karışıyordu. Gördüğü yüz değişip duruyordu: bir babası oluyordu bir köpük bağlamış iğrenç ılık bir surat. Beyni de yüreği de karıştı fena halde; başı ellerinin arasında, ayağa fırlayıp sahile inen kapıdan dışarı attı kendini. Kıyı boyu çakıllar üzerinde sallanarak uzaklaştı. Delice sayıklıyordu.

“Ah baba! Ah baba! Ah be baba! ...”

Hava bulanıktı, midesi bulanık. Gökyüzü bulut topluyordu. Çakılların arasından geri çekilen sulara basa basa kıyıda deli bir yürüyüştü yaptığı. Uzaklaştı kıyı boyunca. Sonra birden durup hırsla ayaklarını salladı denize, önce birini sonra diğerini. Ayakkabılar hiç direnmediler suya, içlerine denizi alıp battılar. Öylece baktı bir süre, bitkin ve yitik. Parmaklarıyla bir taş tutup savurdu denize. Düşmesini beklemeden döndü geri. Telaşlı adımlarla ayak tabanında çakılları hissede hissede yürüdü kahveye doğru.

Kapıyı açınca tezgahın arkasından bakan çaycıyı gördü. Turan’ ın paçalarından deniz akıyordu. Tezgaha hızla giderken her adımında biraz daha deniz bıraktı ardında. Çaycı o gelişi fark edince çoktan elindeki demliği tezgaha bırakmış ve hareketlenmişti. Turan’ ı dibinde görünce, “dur!” dedi.

Turan önce parmaklarını boğazına sardı çaycının. Sonra tepsiye dizili bardaklara baktı hınçla. Sebilden duman tütüyor, sebilin musluğundan kaynar su damlıyordu. Parmaklarını iyice sıktı, bir hırıltı duydu o an. Sonra arkasından, her zaman oturduğu masadan bir ses duydu:

“Yapma!”

Dönüp masaya baktı. Gülümsedi. Sakinleşti.

Parmaklarını gevşetirken “Bir çay getir, demli olsun” diyerek ekledi:

“Babama ver, bu gece son kez balığa çıkacağız onunla.”